Het atelier van Linda Arts bevindt zich in een voormalige brandweerkazerne in het centrum van Tilburg. Waar ooit een vuurrode brandweerwagen moet hebben gestaan wordt het beeld nu bepaald door het zwart-wit van de abstracte schilderijen die de kunstenaar aan de muren heeft opgehangen. Het schilderen zelf vindt plaats op een hoge tafel in het midden van het atelier, waaraan Arts staande werkt. Zo voorkomt ze dat de zwaartekracht teveel invloed krijgt op de vloeiend opgebrachte verf . De afstand tussen de schilderende hand en het controlerende oog van de schilder is klein en afstand nemen om het resultaat in ogenschouw te nemen kan pas als het schilderij rechtop wordt gezet of aan de wand wordt gehangen. De verf moet daarvoor eerst wat gedroogd zijn. Er is sprake van een gestaffeld werkproces dat geconcentreerd maar vooral gecontroleerd wordt uitgevoerd.
In zekere zin zou je kunnen stellen dat Linda Arts haar schilderijen eerder 'schrijft' dan schildert. De wijze waarop een auteur een gevoel kan oproepen of een sfeerbeeld weet te schetsen door het combineren van woorden is naar mijn idee verwant aan het beeld dat Linda Arts al werkende uit de verf tevoorschijn weet te toveren. Er is hier weliswaar geen sprake van een 'leesbaar' beeld dat direct naar iets verwijst, maar er is wel sprake van een 'woordbeeld': het merkwaardige verschijnsel dat we als lezer een woord herkennen en interpreteren zonder de afzonderlijke letters een voor een tot ons te nemen. Zo komen ook de schilderijen van Linda Arts merkwaardig vertrouwd over. Ze zijn nieuw en tegelijk onderdeel van een traditie van abstracte kunst die zich inmiddels ondanks enige tegenwerpingen in het collectieve bewustzijn heeft genesteld. Op zoek naar een eerste houvast kun je even denken aan Fernand Léger, de op-art uit de jaren zestig of sommige werken van Peter Kogler, maar daarna zie je toch vooral een Linda Arts. Bij nadere beschouwing kan de zwart-wit tegenstelling die bij de eerste indruk het beeld leek te beheersen in de prullenbak: deze schilderijen zijn verrassend kleurrijk. De grijzen die er tussen het lichtste licht en het donkerste donker zitten zijn prachtig genuanceerd en de blauwen, roden en groenen die ze soms toevoegt halen niet alleen meer uit zichzelf naast die stiefkindjes van het kleurenpalet, maar maken het totale beeld voller en kleurrijker. Linda Arts mengt de kleur niet op het doek, maar schildert banen in verschillende toonzetting naast elkaar en laat de menging in ons brein ontstaan. Het schilderij ontrolt zich al kijkende en het is opmerkelijk dat vlakke banen verf in een opeenvolging zo ritmisch en ruimtelijk kunnen werken. Haar uitspraak 'de kern van mijn manier van werken ligt in het verbinden van uitersten' onderstreept de betekenis van dit kijkproces. Het zijn niet alleen de grote verschillen in 'kleur', maar ook de tegenstrijdigheid tussen plat en ruimtelijk, tussen abstract en reëel, tussen verwijzend en autonoom die zij in een verrassende en boeiende variatie van schilderijen aan de orde stelt en overtuigend weet op te lossen.