Alex de vries, auteur en curator,
Kijkend naar het werk van Linda Arts zie je dat ze door de realiteit heen schildert en tekent. Ruimte, licht en tijd zijn bij haar te ervaren als een materieel uitgevoerd inzicht, als verf of een ander medium op een ondergrond, in een omgeving. Aan die materie heb je houvast, zodat je ook kunt ervaren wat daarmee niet is bedekt.
Linda Arts maakt haar werk niet om het onzichtbare, het onzegbare, het onverklaarbare, of het ongeziene, het onaanraakbare, het geur- en smaakloze, en het onhoorbare te vangen, maar om ons erop te wijzen dat ondanks al onze zintuigelijke vermogens het bestaan onbevattelijk is. Ze doet dat met een overweldigend aplomb. Er zijn weinig kunstenaars die zo zonder enige pretentie hun werk kunnen beschouwen als Linda Arts. Haar kijk op haar werk is van een ontnuchterende eenvoud. Ze beperkt zich veelal tot haar manier van werken, hoe ze het een na het ander doet, om tot een resultaat te komen. Als ze gedaan heeft wat moest gebeuren, functioneert het werk zelfstandig. Daar staat ze zo goed als buiten. Dat is ook precies de bedoeling. Ze duwt ons erin. Het gaat er om dat je in dit werk wordt opgenomen, zodat je je er doorheen kunt bewegen. Je benadert het werk met een omtrekkende beweging en verdwijnt er dan in. Het werk is de oplossing.
Hoewel Linda Arts allerlei compositorische voornemens heeft bij het maken van haar werk, is de uitkomst ervan geen gevolg van rationele overwegingen. Dat vanzelfsprekende afmetende aspect van haar werk is niet meer dan een aanleiding om tot stand te brengen dat het werk begrepen en geanalyseerd kan worden in een visuele ontleding van de elementen die teweegbrengen wat je als kijker ondergaat: een licht gevoel van tijd- en ruimteloosheid, het besef van een gedachte die je ontsnapt.
Het vreemde aan abstracte kunst is, dat die zich heel nauwgezet in concrete termen laat beschrijven. De figuren die je in het werk kunt benoemen zijn dan weliswaar geen daadwerkelijke figuratie, maar bestaan wel uit lichamen en vormen die je exact kunt benoemen. Er is niets onbestemds aan en juist daarmee wordt iets onbestemds uitgedrukt, wat het enigszins onverdraaglijk maakt om ernaar te kijken. Dat is ook de intentie van het werk van Linda Arts: het gaat aan het kijken voorbij.
Je merkt meteen dat het beschrijven ervan geen enkele zin heeft. Het dient geen enkel doel om te benoemen wat je ziet; het formaat van het werk, de verhouding tussen donkere en lichtere delen, de complexiteit van de verf. Dat is allemaal afgewogen tot stand gekomen, nooit willekeurig. Er is wel een enkel aspect dat doorslaggevend is voor het begrip van haar werk: dat het handmatig wordt gemaakt. Daardoor is het nooit afstandelijk. Het is heel dichtbij. Wat veraf is, komt dichtbij. Wat er tussen ons en de werkelijkheid inzit, wordt door haar doorbroken. Ze raakt het simpelweg aan. Haar werk is een spanningsveld waarvan je de energie al op enige afstand kunt voelen. Je benadert het daardoor omzichtig. Dat is het goede woord om haar werk enigszins te duiden: omzichtig. Daar zijn synoniemen voor die de aard ervan zowel bevestigen als ontkennen: het is bezonnen maar niet beleidvol. Dat wil zeggen er is terdege over nagedacht, maar niet vanuit de overwegingen om op voorhand te weten wat ermee wordt bereikt. Het werk ontstaat voor een groot deel vanzelf. Het is bedachtzaam en behoedzaam, maar juist niet diplomatiek. Linda Arts houdt geen rekening met de ontvangst van haar werk door anderen. Ze doet wat haar te doen staat ongeacht hoe dat bij anderen aankomt. Ook is haar werk nooit gesloten maar wel menageus, dat huishoudelijk en spaarzaam betekent. Je ziet dat het met gewone middelen die zoveel mogelijk worden beperkt, wordt gemaakt ook al is het technisch nog zo geavanceerd. Het werk is vooral ook voorziend: het voorziet zijn uitvoering, het werk bestaat al voordat het is gemaakt, maar alleen door het te maken kan dat bestaan ook worden bevestigd. Door naar haar werk te kijken, dringt het tot je door dat je ergens tegenover staat, waardoor er ook iets achter je is. Dat je wordt omringd en dat je niet alleen bent, al ben je op jezelf aangewezen.
Linda Arts bevestigt in haar werk met liefde dat we bestaan en opgaan in licht en ruimte.
Op 23 april 2016 werd het boek ‘LUX’ van Linda Arts gepresenteerd in Museum De Pont in Tilburg. Het toont een overzicht van haar werk van de afgelopen zes jaar: schilderijen, werken op papier, muurschilderingen en lichtinstallaties. Het boek bevat teksten van Angelique Spaninks en Hanneke de Man en is vormgegeven door Mart Warmerdam. In het museum is tot 26 juni ook een kleine expositie van haar werk te zien. Op zondag 8 mei opende haar solotentoonstelling in Museum Van Bommel Van Dam in Venlo. Die is tot en met 12 juni te zien. Alex de Vries opende de expositie met deze tekst www.vanbommelvandam.nl, www.museumdepont.nl